dinsdag 31 juli 2018
| Afstand (km) | 26 km | |||
| Afstand (tijd) | 8 uur | |||
| Stijging / Daling | 860m / 730m | |||
| Verhard / Onverhard | 35% / 65% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 29° 1 Bft
|
|||
|
|
||||
|
De eerste echte wandeldag van dit jaar afgezien van de korte 9 km testwandeling van gisteren. Normaalgesproken wandelen we al in mei een week, maar dit jaar ging dat niet omdat we tot aan onze nek in de verhuisdozen zaten nadat we in april verhuisd waren. Daarbij komt nog dat we dit jaar nauwelijks nog gewandeld hebben als gevolg van de verhuizing en dat ik een week of 6 voor deze vakantie de enkelbanden van mijn linker enkel serieus verrekt heb waardoor ik een paar dagen een dikke voet had. Dus deze vakantie moeten we gewoon maar beginnen en kijken hoe het gaat. We parkeren de auto in Le Frambourg waarvandaan we de bus (een Zwiterse bus) nemen naar het treinstation in Pontarlier. Daar moeten we dan een half uur wachten op de bus naar Morteau. Ik praat wat me de chauffeur van deze bus en voor we het weten worden we afgezet bij de halte in Montbenoît. Het gaat nu dus echt beginnen... We halen wat croissants bij de bakker naast de bushalte en beginnen te lopen; het is 10:30, wat later dan we graag hadden gewild. Na de eerste paar 100 meter over het asfalt slaan we linksaf de Doubs over en tot onze verassing staat deze compleet droog. We wisten wel dat het dit jaar een warme, droge zomer is, maar om de Doubs zonder water te zien is echt wel onvoorstelbaar. Het is ook een droevige aanblik met het droge of modderige rivierbed vol dode vis, voornamelijk forel. Niet echt het fijne begin van een vakantie. Nadat we de rivier zijn overgestoken gaan we meteen Lupita's favoriete gebied in: koeien! Afgelopen jaar ondekte ze al dat hoewel koeien voornamelijk ongevaarlijk zijn, ze ook erg nieuwsgierig zijn en behoorlijk groot en intimiderend. Daarom is ze niet zo gelukkig als we weer een weiland vol koeien moet doorkruisen. Maar dit weiland is niet zo groot en de koeien staan ver genoeg naar links om ze te passeren zonder dat we opgemerkt worden. We moeten nou zo'n beetje de Doubs volgen voordat we het dal verlaten en oversteken naar het volgende dal richting Les Allies. Nou hadden we gehoopt dat we tot Maison-du-Bois waar het pad de oversteek maakt redelijk vlak door het dal konden lopen, of anders langzaam klimmend alvast het dal deels uit zodat we bij Maison-du-Bois al redelijk hoog zitten. Maar helaas is het geen van twee; het pad gaat flink op en neer voordat we het dal uitdraaien bij Maison-du-Bois, en vanaf daar blijft het maar klimmen en klimmen zodat we ons beginnen af te vragen of er nog wel een hoogste punt komt. Dat komt er, waar het pad het bos verlaat. Vanaf hier is het dan nog maar 1.5 km naar Les Aliies: een piepklein dorpje zonder faciliteiten. We hebben nu 9 km gelopen in een half uur langer dan het wandelgidsje aangeeft dus het is wel duidelijk dat we nog niet erg in vorm zijn. Maar laat of niet, we moeten hier toch wel even stoppen om wat te eten en bij gebrek aan een picknickbank of zo gaan we maar in de schaduw op de grond zit op de invalideparkeerplaats naast het gemeentehuis. Hier in Les Allies komen we ook weer terug op de hoofdroute van de GR5. Since Saut du Doubs hebben we een officiéel alternatief gevolgd via Morteau, maar hier in het dorp zitten we weer op de hofdroute. En het begint makkelijk over asfalt, maar al snel gaat het weer omhoog. Het is plakkerig weer met weinig wind en dus is het behoorlijk heet op de steile klim over asfalt door de weilanden. We zijn ook blij als er bomen langs de weg komen voor wat schaduw. Het pad blijft een tijdje op dezelfde hoogte totdat we afdalen (over een steil en vervelend gravelpad) en alle geklommen meters weer ongedaan maken. Vanaf hier is het makkelijk naar de smalle doorgang Defile d'Entreporte die ons naar de volgende vallei moet brengen. Bij de rotsformatie aan de andere kand van de Defile houden we een korte pauze en hier zien we een wandelwijzer naar onze bestemming van vandaag: Le Frambourg (of beter: La Cluse-et-Mijoux waar Le Frambourg deel van uit maakt). En het is nog 10 km! Dit is een onaangename verassing want we rekenden op nog 5-6 km vanaf hier. Lupita krijgt een kleine mentale dip maar beseft ook dat we weinig anders kunnen doen dan gewoon doorgaan.... We hadden al op de kaart gezien dat er nog een klim komt en dat klopt. Gelukkig is het niet zo'n zware: het eerste stuk over een langzaam klimmend asfaltweggetje en als we dan uiteindelijk op een bospad komen is het niet zo heel ver meer. En wat ook fijn is: eenmaal boven gaan we verder over een nagenoeg vlakke gravelweg die ons bijna helemaal naar Fort Mahler brengt, en Fort Mahler torent hoog boven Le Frambourg uit. En zo lopen we richting het fort terwijl de eerder nog blauwe lucht langzaam wit wordt en zelfs wat grijs. We zien herten en stoppen even om te kijken en een foto te namen. Als we bij het fort zijn zitten we er behoorlijk doorheen maar we besluiten toch om even wat rond te kijken want eenmaal doorgelopen is de kans groot dat we hier nooit meer gaan komen. Terwijl we van het uitzicht genieten begint het gestaag te regenen, maar eigenlijk is dat voornamelijk verfrissend en helemaal niet storend. Het regent een minuut of 10, waarna we afdalen naar Le Frambourg. We hebben nog vers in het geheugen de rotsige steile afdalingen in de Vogezen, maar van het fort naar Le Frambourg gaat makkelijk en niet zo steil naar beneden. Om 18:30 exact komen we terug bij de auto die naast de bibliotheek geparkeerd staat. We zijn er nog niet: we moeten nog naar de supermarkt als we vandaag nog wat willen eten. Hoe dan ook: de conclusie is dat vandaag toch wel iets te zwaar was voor de eerste etappe van het jaar. |
     |
|||
|
|
||||