donderdag 30 juli 2015
| Afstand (km) | 31 km | |||
| Afstand (tijd) | 7 uur | |||
| Stijging / Daling | 500m / 540m | |||
| Verhard / Onverhard | 30% / 70% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 25° 5 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Een lange dag voor de boeg die begint met een korte wandeling naar het station in Liverdun. We hebben nog nooit meer dan 26 km op een dag gelopen en dat moet vandaag dus verbroken gaan worden. Op het station blijkt dat er geen kaartjesautomaat is en dus stappen we zonder kaartje om net over 8 uur in de trein naar Nancy. Geen conducteur meldt zich verder en dus komen we gratis en voor niks in Nancy aan waar we toch maar wel een kaartje kopen naar Pont-a-Mousson. Het duurt nog een half uurtje voordat die trein komt, dus de voeten kunnen alvast worden ingetaped. In Pont-a-Mousson moeten we dan weer een kwartier wachten op de bus naar Montauville. En goh, we hebben dezelfde chauffeur als 2 dagen geleden van Montauville naar Pont-a-Mousson. We stappen weer uit bij het monument en staan meteen op de GR5. Over een lange klimmende en behoorlijk rechte veldweg lopen we naar het westen. Het is in het zonnetje erg warm, maar daarentegen in de schaduw dan weer frisjes. Bij de boerderij St.Pierre moeten we rechtdoor, maar men heeft besloten om het pad te gebruiken voor de opslag van 4 bergen gebroken asfalt en dus moeten we langs het kantje door de brandetels, om uiteindelijk op de D958 uit te komen. We volgende de weg een 100-tal meters en gaan dan naar links een smal paadje in dat hevig overgroeid is met struiken. Een mountainbiker in de andere richting is tot dezelfde ontdekking gekomen en loopt maar met de fiets aan de hand. Eenmaal in het bos wordt het pad een echte bosweg en als we bij de kruising rechtsaf slaan de Tranchée de Mamey op is het echt wel een weggetje. Mamey zelf is niet noemenswaardig: slechts een flinke groep losstaande huizen zonder centrum. De naam doet bij Lupita nog wel even de wenkbrauwen fronzen: Mamey is een tropische vrucht in Zuid-Amerika en het is wat vreemd om een dorp te zien dat ook zo heet. Na het dorp gaat het dalend het bos weer in totdat we op het laagste punt een beekje kruisen. Hier moeten we linksaf een bospad op, en zo lopen we heel wat kilometers heerlijk door het bos langs het beekje. Als de hele dag zo is wordt die 30 km een eitje! We lopen het bos uit bij het gehuchtje St.Jean en kruisen de Esch, die ondertussen toch wel een riviertje is geworden, twee maal voordat we in Martincourt komen. Wederom een dorpje waar weinig te doen is (er is een auberge, maar die ziet er uit alsof hij definitief gesloten is), maar het ligt prachtig in het dal. We besluiten hier een flinke lunchstop te houden en dus komen de broodjes en het stuk kaas te voorschijn. We stoppen uiteindelijk ruim een half uur om vervolgens verder te lopen. We moeten weer de Esch over bij een doorwaadbare plaats waar ook een heel smal bruggetje ligt. Met dat bruggetje is niks mis, maar om er op te komen moet behoorlijk worden geklauterd. Waarschijnlijk is doorwaden gewoon simpeler, maar Lupita heeft lekkende schoenen en zit niet echt te wachten op natte sokken. Na het bruggetje volgt het pad nog een flink stuk het riviertje voordat het met een strakke klim door het bos richting Rogéville gaat. Hier lopen we ook het bos weer uit. Nadat we de drukke D10 zijn overgestoken lopen we over een karrespoor door de velden naar Rosières-en-Haye. Ook hier is weinig te doen, maar we vinden een bankje in de schaduw bij de kerk om even wat te drinken. Weer moet er een drukke weg worden overgestoken waarna we langzaam afdalen het bos weer in. Het is slingeren door het bos totdat we ineens links omhoog moeten. Het is niet eens een echt steile of lange klim, maar wel erg warm, en de kilometers beginnen te tellen. We lopen nu langs La Champagen, een buitenwijk van Liverdun als het ware. Hier gaat de bosweg ook over in een asfaltweg, en dat vinden de voetzolen dus echt niet fijn. Het is nog een aantal kilometers asfalt vanaf hier langs de hoofdweg en dan door het centrum van Liverdun naar het station. Meer hinkend dan lopend komen daar aan om door te lopen naar de camping. Die laatste kilometers langs de weg hakken er flink in, maar we hebben ons record "langste etappe" verbroken. |
    |
|||
|
|
||||
Download track MonLiv.gpx