dinsdag 7 augustus 2018
| Afstand (km) | 22 km | |||
| Afstand (tijd) | 5 uur | |||
| Stijging / Daling | 470m / 300m | |||
| Verhard / Onverhard | 35% / 65% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 27° 3 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Nadat het 's nacht flink geonweerd en geregend heeft is het 's morgens toch weer zonnig. We ontbijten, weer om half 8; het lijkt onmogelijk om hier eerder ontbijt te krijgen, en pakken onze spullen bij elkaar. Vandaag zou de makkelijkste van de drie-dagen-op-rij moeten worden, maar dat hebben we in het verleden wel vaker gezegd en dat pakte niet altijd zo uit. Het kost nog wat moeite om weg te komen, want nadat de eigenaresse had begrepen dat Lupita uit Mexico komt kwam ze meteen met een fotoboek aanzetten van haar reis naar Mexico iets van 30 jaar geleden en moesten we even snel de foto's bekijken. Maar ok, zo tegen 9 uur zijn we dan écht weg. We lopen het dorp door en dan over een lange asfaltweg naar de bosrand. Dit stuk hebben we in 2011 al eens gelopen en het is wel grappig om het nu 7 jaar later weer te lopen. Sommige dingen herken ik nog, zoals bijvoorbeeld het bruggetje van houten planken over het beekje Cul du Bief. Maar wat ik me niet kon herinneren is dat het pad toch nog wel een paar keer op en neer gaat; in mijn geheugen was het vlak tot Chaux-Neuve. Zo zie je maar weer....selectief geheugen. Wat we ons nog wel allebei heel goed herinneren is dat de laatste km naar Chaux-Neuve wanneer je langs het stroompje de Cébriot loopt ze in 2011 gras aan het maaien waren waardoor bij Lupita de tranen over haar wangen liepen (ze is allergisch voor het sap van gras) en we snotterend in het dorp aankwamen. Daar is gelukkig nu geen sprake van. In Chaux-Neuve zitten we op de hoek van het kruispunt bij de benzinepompt/kruidenier om weer even wat te eten en verlaten we de route die we in 2011 hebben gelopen, namelijk via Chatelblanc naar Foncines-le-Haut. Deze keer gaan we richting de rand van het dal en we weten dat we het dal ook uit moeten, met andere woorden we krijgen nog een flinke klim. Eerst passeren we een skischans en lopen we heerlijk rustig over een open stuk weiland tussen 2 heuvels door om uiteindelijk weer op een gravel weg uit te komen. Ik wordt hier van mijn sokken gereden door een dame op een mountainbike die zich verontschuldigt met de woorden "sorry, ik heb geen bel". Eh, dan kóóp je er eentje, of je roept "tring-tring" of zo. Maar botweg tegen mijn linker wandelstok aanrijden omdat je geen bel hebt gaat dus nergens over. Afijn... we lopen dus weer opnieuw het bos in over een smal paadje en nog altijd zijn we niet begonnen om ook echt het dal uit te komen. Daar komt echter verandering in als we op een asfaltweggetje uitkomen. We volgen dit naar links, en dit asfaltweggetje klimt....en klimt, en klimt. Er komt echt geen einde aan! Het is niet steil, of in ieder geval voor het grootste deel niet, maar iedere keer als het wat afvlakt en we denken dat we boven zijn gaan we de bocht om en klimt het nog een stukje door. Het al uiteindelijk zo'n 2.5-3 km zijn naar het hoogste punt waar we ook hoognodig even moeten pauzeren voor een mueslireep. We liggen uitgestrekt langs het pad in de zachte bladeren, eten een mueslireep en aangezien we toch alle tijd hebben maken we er meteen een pauze van een half uur van. Nu is het eigenlijk alleen nog wat naar beneden lopen naar Chapelle. Het asfaltweggetje is sinds het hoogste punt een karrespoor dat we wolgen. Het loopt min of meer vlak en zo lopen we langzaam het bos uit waar het karrespoor weer een asfaltweggetje wordt. We kunnen nu in de verte de spits van de kerktoren van Chapelle zien en zo lopen we al om een uur of vier Chapelle binnen. Het is een dorpje van 3x niks, maar wel met 2 hotels. Wij hebben gereserveerd in "Les Clochettes de Risoux", gerund door een enthousiast Frans/Engels echtpaar. Een warme douche en een erg lekker dinner was precies wat we nodig hadden... |
    |
|||
|
|
||||