dinsdag 3 augustus 2021
| Afstand (km) | 16 km | |||
| Afstand (tijd) | 8 uur | |||
| Stijging / Daling | 1100m / 1000m | |||
| Verhard / Onverhard | 10% / 90% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 → 18° 2→5 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Het is weer vroeg op deze morgen, te vroeg voor ontbijt in het hotel. Dus we hebben gisteren in de lokale superette al wat chocoladebroodjes gekocht die we nu op de rand van ons bed op zitten te eten. Als we naar beneden komen om net voor 7 uur staat Stefan al te wachten, en 10 minuten later zijn we op de parkeerplaats net voorbij Les Prioux. We nemen afscheid en gaan op weg. Volgens het wandelgidsje loopt het pad rustig omhoog door het dal. Nou...vanaf waar we begonnen zijn gaat het anders behoorlijk steil omhoog over een onverharde weg en dat gaat zo door tot de Refuge du Roc de la Peche. Vanaf daar wordt het inderdaad een 4x4 track die rustig stroomopwaarts loopt. De weg is lang, heel lang. Je kan het pad in de verte zien lopen en het gaat inderdaad maar langzaam omhoog. Tot op ongeveer 2200m hoogte maak je voornamelijk kilometers en weinig hoogte (hoewel je dan sinds Les Prioux toch ruim 400m gestegen bent). Bij de eerste haarspeldbochten wordt het steiler en wordt de 4x4 track ook slechter. De track maakt wat haakse bochten en op 2400m hoogte draait het naar rechts naar de Refuge de Péclet-Polset. Wij gaan hier naar links, een smal wandelpad op, richting de Col de Chavière. Het eerste stukje klimt naar zo'n 2500m en dan volgt een wat golvend stuk met af en toe een flink klimmetje. De eerste is een stukje puinhelling met bovenop een indrukwekkend groot steenmannetje. Daar moeten we dus heen, maar het pad is niet zo duidelijk. Het eerste stukje zijn er nog wat haarspeldbochten, maar dan is het eigenlijk gewoon rots. We zoeken de beste weg omhoog en dan ineens is er weer pad. Hijgend komen we bij het steenmannetje aan, we zitten nu op 2600m hoogte. Er volgt weer een vlakker stuk en men heeft zich hier uitgeleefd: er staan honderden steenmannetjes op een vlak stuk opgesteld in rijen. In combinatie met de stilte en het bijna-maanlandschap hier doet het bijna griezelig aan. Na dit rare stukje staan we nu voor een soort rotswand waar wederom geen pad te vinden is, alleen hier en daar een steenmannetje om de richting aan te geven. We zoeken dus wederom de makkelijkste weg omhoog en met wat klauteren komen we bovenaan. Niet gevaarlijk, wel avontuurlijk. Er volgt weer een stukje "gewoon" pad en een klein sneeuwveld, en dan staan we onderaan de graat waar de pas bovenop ligt. Het is een bloedsteile puinhelling waar een heel dun paadje omhoog gaat naar de pas die zo'n krappe 100m boven ons ligt. Op hoop van zege dan maar... Het eerste stukje is handen en voeten werk, zo steil. Daarna gaat het wat beter maar is het pad een soort ultiem balkonpad geworden, alleen dan net zo breed als mijn schoen. Het is dus een catwalk met handen en voeten omhoog, de laatste tiental meters is wat makkelijker. Lupita zet dapper door, maar ik weet dat ze peentjes zweet en dit helemaal geen leuk pad omhoog vindt. Maar ja, we staan hier nu eenmaal en terug naar Pralognan is ook niet echt een optie. De pas zelf is een kleine inkeping in de smalle graat. Er hangt dan ook een heel klein bordje dat we op 2792m hoogte zijn: hoger dan de Col de l'Iseran en daarmee dus ons nieuwe hoogterecord op de GR5(5) naar het zuiden. Er komen vanaf de andere kant nog wat wandelaars omhoog en dus kunnen we elkaar op de foto nemen. Best handig. Wat niet zo handig is is dat het behoorlijk fris is hierboven (het is ook pas 11:30 in de morgen) en dus willen we eigenlijk wel weer naar beneden. De afdaling aan de andere kant is een stuk beter dan waar we omhoog kwamen, maar nog steeds heel steil en er komen nu ook een paar groepjes wandelaars omhoog terwijl passeren een uitdaging is. Het is dus schuifelen naar beneden totdat het pad minder steil en wat breder wordt. Op 2640m moeten we nog een groot sneeuwveld over en omdat het hier wat vlakker is besluiten we hier ook wat te eten. Ondertussen is er flink wat wind gekomen en moeten de jasjes aan. Ook begint de lucht heel langzaam te betrekken en zijn er wat wolken rond de hoogste toppen. We hadden nog enige hoop dat het weerbericht totaal fout zou zijn, maar het lijkt er nu toch op dat het weer gaat omslaan. We lopen dus door naar beneden naar een soort hoogvlakte op 2500m rond Lac de la Partie, waar behoorlijk wat mensen zitten te picknicken. Hier splitst het pad zich ook: rechtdoor gaat naar Refuge de l'Orgère om daar aan te sluiten op de GR5, en rechts is de GR55 (maar niet aangegeven) naar Polset. Dus we gaan rechts... De vraag is natuurlijk, hebben we het slechtste deel van de afdaling gehad, of komt dat nog. Voorlopig dalen we in stukjes af over de hoogvlakte richting de rand, waarna het pad over de rand duikt. Dat kan nog een vervelend stuk zijn...en dat is het ook wel. Erg uitgesleten, veel stenen en veel grote diepe stappen. Mijn rechterenkel die gisteren geen enkel probleem was begint nu toch wel weer pijnlijk te worden. Vooral als ik een diepe stap naar beneden maak met mijn linker voet doet de rechtervoet pijn door het buigen. Dan is de oplossing natuurlijk om altijd met rechts naar voren/beneden te stappen, alleen het wil nou net dat ik linkshandig/voetig ben en dus eigenlijk automatisch grotere stappen eerst met links doe....en probeer dat maar eens af te leren. Afijn, de afdaling is dus moeizaam, meer vanwege mijn voet dan vanwege het pad. Uiteindelijk blijven we hoog boven de beek een beetje steken op hoogte. Het pad gaat nu het bos in en wordt nagenoeg vlak waardoor we dus steeds hoger boven de beek komen te lopen. Pas vlak voor Polset begint het te dalen, maar gelukkig niet te steil en niet te stenig. Om 15 uur lopen we Polset binnen (hoewel dat wat pretentieus klinkt voor 5 huizen en een restaurant) en hoewel het steeds harder is gaan waaien en de lucht nu geheel grijs is, is het nog altijd droog. We hebben ruim 1.5 uur voordat de bus komt en dus gaan we op het terras van het restaurant voor een pannekoek met chocola en een ijsthee...je moet wat. De eigenaresse komt met een verrekijker aansjouwen want op de berghelling tegenover het terras zit een hertenfamilie. En inderdaad, vader hert (met gewei), moeder en 2 bambi's liggen op de helling rustig tussen de stenen en wat gras, een mooi gezicht. Om kwart over 16 lopen we richting de bushalte die net buiten Polset langs de verharde weg ligt. Het regent nog altijd niet. De bus (nou ja, een zwart ongemarkeerd Mercedesbusje - alsof je ontvoerd wordt) is vroeg, dik een kwartier te vroeg. En dus staan we om 17 uur in Modane waar het zachtjes begint te spetteren. Dat doet het nog steeds als we een half uur later in de bus naar Termignon stappen en tegen de tijd dat we in Termignon aankomen regent het serieus. We hebben het dus droog gehaald zoals de bedoeling was. Nu alleen nog douchen en koken in de regen...dat dan weer wel. |
             |
|||
|
|
||||
Download track PriPol.gpx