Aspremont - Nice
 vrijdag 22 september 2023 		2126 km
Afstand (km) 14 km
Afstand (tijd) 4 uur
Stijging / Daling 240m / 750m
Verhard / Onverhard 40% / 60%
Landschap
Weer → 28° 1 Bft

Vandaag is de dag, de dag dat we de GR5 gaan eindigen. Ik weet het niet, zouden we door het dolle heen moeten zijn, op en neer moeten springen, de hele dag met een grijns op ons gezicht moeten rondlopen? Op één of andere manier voelt het als een gewone wandeldag. We willen om 10 uur vertrekken om om 13:00 aan te komen bij het Maison de l'Environnement in Nice, het officiële eindpunt van de GR5. Natuurlijk loopt iedereen in werkelijkheid door naar het strand om echt van de Noordzee naar de Middellandse Zee te hebben gelopen en dat gaan wij ook doen. Nou vraag je je misschien af waarom we om 13:00 in Nice willen zijn...nou, dat is omdat we hebben afgesproken met Raymond, een goede vriend van ons en tevens eigenaar van de wandelwebsite hiking-site.nl om over te komen uit Barcelona waar hij woont om wat foto's te nemen van ons en samen met ons te vieren dat we het gehaald hebben.
Vandaag zou het een zonnige dag worden, maar toen we vanochtend wakker werden was het zwaar bewolkt. Nadat we uitgecheckt zijn uit het hotel rijden we met beide auto's naar Aspremont om daar 2 parkeerplekjes te vinden (en dat valt nog niet mee). We controleren nog even het weer en wat een verrassing, nu zegt het weerbericht dat er de komende paar uur buien zullen zijn. Maar de weersverwachting voor Nice is nog steeds goed. Jammer dan, dan moeten we maar gewoon beginnen met lopen in de regen.
En dat doe nwe dus, we vertrekken om 10 uur en dat is 5 minuten nadat het is begonnen met regenen. We lopen slechts een klein stukje vlak evenwijdig aan de weg naar Nice en dan begint het meteen te klimmen naar Mont Chauve. Dus eigenlijk is het wel lekker fris om wat regen te hebben. Na 20 minuten houdt de regen op, maar de klim niet en zo veranderen we langzaam van nat door de regen in nat van het zweten. Gedurende een uur blijft het pad klimmen tot het hoogste punt van vandaag: een naamloze collet die geografisch gezien de laatste "bergpas" van de GR5 is op een hoogte van 680m boven zeeniveau.
Vanaf hier begint de lange afdaling en zou ook een uur lopen moeten zijn naar de eerste huizen van Nice. Nou is de afdaling maar heel geleidelijk en daardoor erg lang, een stuk langer dan we hadden verwacht, en de regen heeft het erg glad gemaakt. Het rotsige pad wordt langzaam steeds meer een roodbruin modderpad die aan de schoenen blijft zitten waardoor onze schoenen 2x zo groot en zwaar worden. En dus wordt van rotsblok naar rotsblok stappen ook verradelijk glad. Het laatste stukje naar de buitenwijken van Nice is serieus steil met hele diepe stappen. Het zou behoorlijk stompzinnig zijn als we nu iets zouden verrekken of erger zo dichtbij het einde, en dus dalen we heel langzaam en voorzichtig af. Dus tegen de tijd dat we bij de eerste huizen van Nice komen liggen we half uur achter op schema. We komen in een parkje uit en ineens zie ik iemand half van achter een boom foto's maken. Het zal geen lokale paparazzo zijn omdat er toevallig net een beroemdheid hier aanwezig is, dus moet het Raymond zijn. En inderdaad, hij heeft besloten om zover mogelijk omhoog te rijden als mogelijk is met de auto om ons te verwelkomen. Gisteren in het hotel hadden we het er nog over wanneer de laatste keer was dat we Raymond voor het laatst gezien hadden anders dan per WhatsApp of email en we kwamen tot de verbijsterende ontdekking dat dat al bijna 10 jaar geleden was. Dus het is erg leuk hem weer te zien.
We besluiten elkaar weer te zien bij het plaatsnaambord waar we echt Nice binnenlopen (we zitten nu nog in een buitenwijk die een andere gemeente is) en dus pakt hij de auto terwijl wij verder te voet afdalen. De eerste paar straten gaan nog best stevig naar beneden en hebben bovendien ook een stuk meer verkeer dan we hadden verwacht. We hebben eigenlijk geen idee wanneer we officieel in de gemeente Nice komen, maar wanneer we over de snelweg A8 heen gaan zien we Raymond weer voordat we ook nog maar zien dat hier ook het bord "Nice" staat, enigszins verscholen achter een boom. We poseren dus even bij het bord, check! De volgende stop is het Maison de l'Environnement, wat nog zo'n 20-25 lopen is vanaf hier.
We zijn nu echt in de stad: we dalen niet meer af en lopen over rechte straten. We passeren Place Alexandre Medecin, tot 2010 het eindpunt van de GR5. Op de noordwest-hoek van het plein met Avenue Henry Dunant hing een groen bord aan de gevel van wat nu een makelaar is (Cabinet Loquis) met de tekst wat de GR5 is en dat dat het eindpunt was. Als je goed kijkt zie je op de muur nog de rechthoekige afdruk van waar het bord ooit hing. Maar dat is dus niet meer zo, we ,oeten nu het plein diagonaal oversteken om Rue Paul Bounin in te gaan om vervolgens aan het eind daarvan linksaf te slaan langs de brede Boulevard Gorbella tot we weer rechtsaf kunnen Rue de Castellane in. Aan het eind van de deze laatste straat ligt het Maison de l\ Environnement. Lupita begint op haar telefoon te zoeken voor toepasselijke muziek bij aankomst aangezien had besloten dat ze wil aankomen met de muziek van Chariots of Fire.
We lopen het parkje van het Maison de l'Environnement in en we zien het bord dat het einde van de GR5 markeert. Lupita start de muziek en een yogaklasje dat naast het bord oefeningen aan het doen is kijkt enigszins verstoord op. Dus? Hebben jullie 10 jaar lang iedere zomer gewandeld om hier te komen? Ah, trouwens, waar is Raymond? We staan op het punt hem een berichtje te sturen als hij aan komt lopen....parkeerproblemen. Hij neemt foto's van ons bij het bord en als we de ingang tot het gebouw hebben gevonden gaan we naar binnen. De dame bij de receptie geeft ons het boek (livre d'or) om te tekenen, wat we doen, en we ontvangen beide een certificaat dat we het hebben gehaald. Ik weet het, iedereen die gewoon met een rugzak op naar binnenloopt krijgt dat certificaat, maar wij hebben het ook echt verdiend.
Vanaf hier is het nog 45 minuten lopen naar het strand en het is ondertussen half 2. Dus eerst lunch? We vinden een burgertent in de buurt en gaan ons even te buiten aan een ongezonde hamburger met friet. We komen overeen elkaar weer aan het strand te ontmoeten.
Het onofficiële eindpunt volgens het boekje van de Franse Federatie voor Wandeltoerisme is het eindpunt bij het monument "Neuf lignes obliques", dus daar gaan we heen. Maar op één of andere manier heb ik de verkeerde GPS track en aangezien we op een onofficiëel stuk van de GR5 zitten zijn er ook geen markeringen meer. Dus zo lopen we langs de brede Boulevard de Cessole en gaan we onder het spoor door. Ergens hier hadden we linksaf moeten slaan, maar dat beseffen we helemaal niet en dus gaan we rechtdoor langs Boulevard Gambetta totdat we een paar huizenblokken verder de zee al zien. Maar dat is niet goed, we zouden op de Promenade de Paillon bij het standbeeld van Neptunus in de fontein moeten uitkomen vanwaar we met een doorsteekje via Rue Jacques Medecin bij het monument zouden moeten komen. Dus slaan we linksaf en lopen we evenwijdig aan het strand totdat we bij de fontein met Neptunus komen vanwaar we alsnog Rue Jacques Medecin inlopen. Een mini-parkje scheidt ons nog van de boulevard. We zien vanaf een afstandje dat er langs de boulevard heel veel wind staat, want de palmbomen worden bijna uit elkaar geblazen. Ik stop dus gauw mijn hoed in mijn rugzak en zo komen we op de Boulevard des Anglais uit waar we inderdaad schuimkoppen op zee zien.
We zien Raymond nog niet, dus we kijken even over zee uit. Als we ons weer omdraaien staat hij achter ons foto's te nemen: hij kwamt net uit de parkeergarage. We maken het hem duidelijk niet makkelijk door hem met de auto door de stad te sturen. En nu komt natuurlijk de finale: met de voeten in zee. We lopen de trap af naar het strand (geen zandstrand overigens, maar kiezels). Schoenen uit, de pijpen van de broek afritsen en op onze teenslippers de branding in. Er staan flinke golven, dus het ene moment staan we op het droge en het volgende moment klotst een golf tegen ons achterste. Raymond probeert een foto van dichtbij te maken maar moet het vege lijf redden (en de camera) als er weer een flinke golf aankomt. We hebben de grootste lol terwijl de mensen die op het strand liggen ons aankijken alsof we buitenaardsen zijn, en dat maakt het alleen maar leuker.

Maar dat is het dan, we zijn er, niks meer te wandelen. We trekken onze schoenen aan en lopen langs de promenade voordat we richting ons hotel gaan om een broodnodige douche te nemen. We blijven vanacht in Nice (na een lekker diner) en morgen gaan we op huis aan.
We hebben 10 zomers gelopen, ook toen ik van heftige bekkenbodempijn nauwelijks kon zitten (uiteindelijk was daar een operatie voor nodig) en we stopten niet toen Corona onze mogelijkheden tot wandelen serieus beperkten. Twee keer overwogen we serieus er mee te stoppen omdat het te zwaar was, maar uiteindelijk wilden we gewoon aankomen en gingen we door. En nu ... gaan we even een tijdje niet wandelen. Gewoon eens een vakantie om niks te doen, een boek te lezen of zo. Maar niet wandelen.




















Klik voor grotere kaart

Download track AspNic.gpx