dinsdag 8 september 2020
| Afstand (km) | 13 km | |||
| Afstand (tijd) | 7 uur | |||
| Stijging / Daling | 940 / 810m | |||
| Verhard / Onverhard | 30% / 70% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 24° 3 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Vroeg opstaan, altijd vervelend als het 's morgens koud is. En koud is het, en nat ook. Maar ontbijt is om 7 uur dus hebben we weinig keus. Het ontbijt is het gebruikelijke brood met jam, maar ik loop er prima op dus ondanks dat we altijd veel mensen horen klagen over het ontbijt in de hutten vinden wij het prima. Aan de tafel naast ons zitten 2 dames en één van de 2 blijkt Mexicaanse te zijn. Ze loopt de Tour de Mont Blanc samen met haar tafelgenoot, een Chinese die ze op de eerste wandeldag ontmoette waarna ze besloten samen verder op te trekken. We hebben een praatje, maar zien dan dat het tegen 8 uur loopt en we moeten nog betalen en de tent inpakken. En we moeten om 9 uur weg zijn want wie weet als die parkwachter weer langs komt.... We betalen aan de opzichter van de hut en hij refereert nog even aan wat er gisteren is gebeurd. "Tja," zegt hij, "niet zo handig om je tent zo vroeg neer te zetten: de bivakzone valt gewoon onder het park en er wordt echt vaak gecontroleerd. Alleen als het regent willen ze nog wel eens een oogje dichtknijpen als je wat eerder je tent neerzet." Wattuh? Dat is dus totaal anders dan wat je collega gisteren zei! Misschien moeten jullie eens zorgen dat je allemaal weet hoe het zit en de juiste informatie geeft? We pakken (net) op tijd in en net voor 9 uur gaan we op weg. Waar het vanaf Les Contamines tot de refuge een 4-wheeldrive gravelweg was gaan we nu bijna meteen van deze weg af een pad op omhoog. Het klimt niet slecht, soms wat steiler en soms wat vlakker, maar allemaal prima te doen. Het helpt dat het nog vroeg is en we in de koele schaduw lopen. Tegen de tijd dat we in de zon komen zitten we ook net weer op een gravelweg en we besluiten de jasjes uit te trekken. We hebben nu even een vlak stukje voordat het weer begint te klimmen naar Plan des Dames, een kleine weide met een opvallende steenhoop die volgens verhalen een grafheuvel is. Hier zouden een Engelse dame en haar bediende door een sneeuwstorm overvallen zijn en overleden - de lokale bevolking heeft ze ter plaatse onder een berg stenen begraven. Of het waar is ... wie zal het zeggen, zo moeilijk kan het niet zijn om met een radarscan te kijken of er inderdaad botten onder liggen? Hoe dan ook, het pad klimt hier weer wat minder en voordat het nou voor de finaleklim weer steil gaat kiezen we een mooi rotsblok uit om even op te zitten en wat te eten. Het laatste stuk klimmen valt best mee maar er zijn een aantal paden omhoog en het is niet helemaal duidelijk wel pad we moeten hebben. We kiezen een hoog pad maar dat leidt tot een moeilijkere passage hogerop. In het laatste stukje worden we nog door een man of 4-5 voorbij gelopen en als we op Col du Bonhomme aankomen staan daar nog iets van 20 wandelaars. Het blijft onveranderd druk hier. Het stuk van Col du Bonhomme naar Col de la Croix du Bonhomme is niet zo steil....gemiddeld. De praktijk is dat het pad continue omhoog golft en er dus nog best geklommen moet worden. Alleen het laatste stukje is wat moeilijker omdat je daar over de rotsen moet klauteren zonder dat onmiddelijk duidelijk is waar je heen moet. Een slimme medewandelaar heeft besloten precies op dat ene stukje waar je overheen moet voor het laatste klimmetje zijn lunchpauze te houden zodat er dus niemand langs kan. We moeten dus gewoon wachten totdat hij zijn spullen pakt en we dus wel verder kunnen. Rare snuiter. Eenmaal op de top is het maar een klein stukje naar beneden naar de Refuge Col de la Croix du Bonhomme waar we een lunchpauze houden met een geweldig uitzicht. Al vanaf Col du Bonhomme zagen we de Crêtes des Gittes al liggen en we weten dat we daar overheen moeten. Hoewel in de beschrijvingen de indruk wordt gewekt dat je over 2km lengte over de kam loop lijkt op afstand dat toch wel mee te vallen. En nu we er werkelijk aan beginnen blijkt het ook niet zo vlak te zijn: het klimt flink langs de kam omhoog, maar wat ons een beetje tegenvalt is dat je meestentijds of aan de noord- of aan de zuidzijde loopt, maar zelden echt bovenop. Maar goed, het uitzicht naar beide zijden is mooi en zo bereiken we het hoogste punt vanwaar we afdalen naar Col de la Sauce. Zodra het pad aan de noordzijde loopt is het nat en daarmee glad. Lupita is al niet de grootste liefhebber van afdalen, maar op een smal pad naast de afgrond als het glad is ... Maar we komen heelhuids op Col de la Sauce waar we lekker in het zonnetje op het gras een korte pauze houden. Diverse andere wandelaars komen voorbij; ondanks dat we sinds de laatste refuge niet meer op de Tour de Mont Blanc zitten zijn er toch nog veel wandelaars. Eén stel valt ons op: een zeer hautaine dame vergezelt van een man die er sociaal helemaal niet bijpast. Ze komt hard aanlopen richting het bordje dat de pas aangeeft, gooit wandelstokken, rugzakje etc op de grond en trekt haar jasje met lange mouwen uit. Alles met grote haast, snel wat water naar binnengooien en weer door. Ondertussen sjokt de man er op zijn dooie gemakje achteraan. Wij kijken elkaar aan....wat een stress. Vanaf hier is het één lange afdaling naar onze overnachtingsplek en we zijn benieuwd en ook enigszins bezorgd hoe dat zal gaan. Tot aan de hut Bel-Air volgens we gewoon een gravelweg en dat loopt dus prima weg. Hier en daar splits de weg zich en er staan weinig tot geen tekens hoe we moeten lopen, maar met enige fantasie komen we er. Bijna bij Bel-Air aangekomen staan er vlak langs het pad 3 marmotten op hun achterpoten. We staren elkaar aan en voorzichtig halen we de camera te voorschijn om een foto te nemen. We hebben al meer marmotten gezien, maar nog niet zo vlak bij. Bij Bel-Air verlaten we de gravelweg. Dat wil zeggen, ipv alle haarspeldbochten naar beneden te volgen snijdt de GR5 gewoon alle bochten af, wat leidt tot een redelijk steil pad. We zijn blij als we beneden zijn en alleen nog maar een weide hoeven over te steken om bij de parkeerplaats aan te komen die naast de Refuge du Plan de la Lai ligt. Het is pas 16 uur dus we drinken wat op het terras van de refuge en vragen waar we de tent op kunnen zetten. Achter de refuge, vlak achter de yurt die daar ook staat. Moeten we nog wachten tot 19 uur? Welnee, we zitten niet in een natuurpark hier... En dus prikken we de tent neer en nemen een lekkere warme douche waarna we om 19 uur bij het diner aanschuiven. Dit was één van de meest relaxte volledige wandeldagen van deze vakantie. |
       |
|||
|
|
||||
Download track BalLai.gpx