maandag 8 augustus 2022
| Afstand (km) | 14 km | |||
| Afstand (tijd) | 6 uur | |||
| Stijging / Daling | 890m / 1030m | |||
| Verhard / Onverhard | 10% / 90% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 31° 2 Bft
|
|||
|
|
||||
|
En zo is het dan alweer de laatste wandeldag van dit jaar, verbazend. En aangezien het nog altijd erg warm is en we bovendien een bus willen halen in Larche willen we niet al te laat vertrekken en dus gaan we voor ontbijt om 7 uur. En we zijn niet de enigen, want om 7 uur is het een behoorlijke chaos en drukte. Dus even snel ontbijten, en dan gaan we op pad voor de laatste etappe. Om 8:00 zijn we inderdaad weg. We lopen door het gehucht dat zowaar ook een kleine kruidenier heeft die bovendien de lokale bar is. Het oudere Franse stel dat we hebben ontmoet op de dag dat mijn schoen het begaf staat voor de deur te wachten tot de kruidenier opengaat, aangezien ze brood willen kopen. Wij hebben nog zoveel mueslirepen over dat we maar hebben besloten helemaal geen brood te halen of lunch via de gite te regelen; we redden het wel. En dus lopen we door richting de eerste col van de dag. Tot aan de restanten van een oud militair fort (Fort de Plate Lombarde) volgen we een gravelweg die zich omhoog kronkelt. Op sommige stukken is de weg behoorlijk slecht, maar over het algemeen niet zo steil en dus wel te doen. Na het fort komen we op een smal pad dat nauwelijks nog stijgt. We liepen best hoog boven de beek Riou de Fouillouse maar nu we tegen de stroom in lopen en nauwelijks klimmen betekent dat dus dat we binnenkort dus echt weer naast het beekje lopen. En dat gebeurt inderdaad, waarna we de beek oversteken en weer beginnen te klimmen door de weiden. Het verradelijke hier is dat van een afstandje het pad maar weinig lijkt te klimmen hier, maar de realiteit is echt anders. De laatste klim naar de col is weer behoorlijk steil en erg rotsig dus dat doen we weer langzaam. Voor ons zien we de groep van 6 (voorheen 8) Fransen en achter ons het oudere Franse stel. Dus de hele groep uit Maljasset en Fouillouse gaat ook richting Larche. Bovenaan het steile rotsige stuk gekomen blijken we dus nog niet boven te zijn; dat is pas zo'n 200m verder. Gelukkig klimt het nog maar weinig. En wanneer we dan op Col du Vallonnet komen zijn de 6 Fransen al weer bezig om hun spullen te pakken en door te gaan zodat we de col voor ons alleen hebben en maar even gaan zitten om wat te eten. Een paar minuten later komt het oudere stel ook boven, maar zij vinden het te fris hier om lang te zitten terwijl wij juist van de koele wind genieten. Nou ja, waarschijnlijk dalen ze toch sneller dan wij dus prima dat ze eerst gaan. Zo'n 10 minuten later binden wij de rugzakken ook weer op en beginnen te dalen. Niet dat we heel ver hoeven te dalen nu want in tegenstelling tot andere dagen gaan we niet gewoon vanuit de ene vallei omhoog, de pas over en aan de andere kant weer de volgende vallei in. We blijven een beetje op hoogte om naar een tweede en iets hogere pas te gaan en dan pas af te dalen naar Larche. En inderdaad, we dalen maar heel geleidelijk langs een beekje. Op een bepaald moment zien we ineens schapen tevoorschijn komen die duidelijk het pad willen gaan oversteken. Nou betekent schapen in dit deel van de Alpen bijna automatische Patou's: wachthonden. We zijn gewoonlijk al niet dol op honden en dus trekken we een sprintje om te zorgen dat de schapen achter ons het pad gaan oversteken. Natuurlijk komt er dan net uit de andere richting een familie met 2 ezels en 3 loslopende honden en die honden en de Patou's hebben wel erg veel interesse in elkaar, en niet automatisch op een vriendelijke manier. Was er niet iets van een regel dat je hier je honden aangelijnd moest houden of zo? Afijn, we hebben niet zo veel zin om in een hondfrontatie te belanden en lopen maar gauw door. We passeren wat het lage Lac du Vallonet zou moeten zijn, maar het meertje staat geheel droog helaas. Waar het pad naar St.Ours afsplitst is de fut van de afdaling er wel uit en vanaf hier naar de oude militaire weg van Viraysse gaat het rollend op en neer over een smal balkonpad. De militaire weg is gewoon een gravelweg die hooguit met een 4x4 nog te berijden is. Het leidt naar militaire barakken uit eind 19e eeuw. Sterker nog, we kunnen de barakken al zien. Daar aangekomen zien we dat de col niet veel hoger meer is en in 10 minuten zijn we er. Het Franse echtpaar is er al en we krijgen het gevoel dat zo op ons stonden te wachten, want ze groeten ons heel hartelijk maar kondigen eigenlijk wel al snel aan dat ze iets lager gaan eten omdat de wind ze hierboven te koud is. Wij hebben geen probleem met de wind en we gaan een klein beetje beschut zitten om weer wat te eten. De afdaling is weer heel goed te doen zoals we al eerder opmerkten in dit deel van de Alpen. Het pad gaat in een aantal haarspeldbochten naar beneden zonder echt steil te zijn, alleen wat smal hier en daar. Er zijn lager wat behoorlijk geërodeerde stukken die wat meer voorzichtigheid vragen, maar we komen uiteindelijk zonder problemen op het plateau van Mallemort uit waar we nu langzaam dalen door de grasvelden. Hier zien we onze Franse vrienden weer die inderdaad zitten te lunchen. En natuurlijk uitgerekend hier op een makkelijk stuk val ik; niet hard, gewoon op mijn kont, maar als ik overeind wil komen zet ik mijn rechterhand vol in een doornstruikje en heb ik ene stuk of 20 van die vervelende kleine naaldjes in mijn hand heb. Een hoop krijgen we er meteen weer uit, maar natuurlijk niet allemaal en in het handvat van mijn rechter wandelstok knijpen voelt even niet zo prettig. Weinig aan te doen nu. Dan bereiken we weer een bunker en wordt de afdaling weer steiler en steniger. We zijn ondertussen wel moe en op mijn lichte schoenen moeten we dus voorzichtig zijn. Het Franse stel passeert ons hier weer en zij dalen zoveel sneller af dat ze al snel uit het zicht zijn. We zijn blij als we de bredere gravelweg bereiken die ons langs een beekje het laatste stuk naar Larche brengt. We zijn er bijna. We lopen Larche binnen en komen bij de grote weg naar Italie waar we zien dat op een terrasje aan de andere kant van de weg de groep van 6 en het oudere stel zijn neergestreken. Zodra ze ons zien wuiven ze dat we ook moeten komen, dus dat doen we natuurlijk. We moeten 2 uur wachten op de shuttlebus naar Barcelonnette dus we hebben wel wat tijd. En zo wordt het een erg gezellig einde van dit jaar op de GR5 voor ons met medewandelaars en wat te drinken. Tot onze verrassing komt ook het Nederlandse meisje dat we op Col Girardin ontmoetten aanlopen, en blijkbaar zat ze in Maljasset in dezelfde refuge als het oudere echtpaar want zij kennen haar ook. En dus komt ze er ook bij zitten om iets te drinken. Dan is het tijd en komt de bus aan. We zeggen tot ziens tegen de andere wandelaars die nog wat langer doorgaan - de meesten gaan dit jaar tot St.Etienne-de-Tinée terwijl de Nederlandse zelfs helemaal naar Menton wil. Het waren 2 fijne maar nogal warme weken. Tot volgend jaar. |
          |
|||
|
|
||||
Download track FouLar.gpx