Les Hôpitaux-Neufs - Mouthe
 Maandag 6 augustus 2018
Landschap
Weer → 28° 1 Bft

We wisten dat het moment kwam dat we een stuk GR5 kregen van 3 dagwen lopen dat we gewoonweg niet met openbaar vervoer kunnen oplossen. En als we nou in goede conditie zounden zijn geweest dan was kamperen misschien wel een optie geweest, maar gezien we nauwelijks hebben gelopen dit jaar is wandelen met volledige bepakking echt geen goed idee. Dus....hotels.
En het begint al op zondag 5 augustus, want we moeten de auto dusdanig ver weg zetten (in tijd, niet in afstand) dat het een paar uur gaat kosten om weer terug te komen bij het beginpunt en als we dan nog 6-7 uur moeten lopen dan gaan we in het donker in Mouthe aankomen. Dus we pakken alles in op zondagmorgen en rijden naar La Cure op de Frans-Zwiterse grens waar we de auto net in Frankrijk parkeren bij de bushalte. We lopen naar het treinstation over de grens in Zwitserland om op de bus te wachten. Deze hele zomer rijden er geen treinen maar bussen ivm werkzaamheden aan het spoor. Maar de bus is precies op tijd, dus geen probleem. De bus vervangt niet de trein op het hele traject, dus in Alzier moeten we alsnog overstappen op de trein naar Nyon waar we een half uur moeten wachten op de trein richting Lausanne. Voldoende tijd om een broodje en wat te drinken te kopen. En wederom is de trein keurig op tijd en een paar stops en 35 minuten later zijn we in Renens, vlakbij Lausanne. Hier moeten we weer overstappen en weer wachten, deze keer bijna 45 minuten, voor de trein naar Vallorbe. De rit naar Vallorbe is een uur, niet omdat het zo ver is maar omdat de trein zo'n beetje bij iedere boerderij stopt. Maar we komen er....
. In Vallorbe bellen we een taxi (ik had van te voren geinformeerd of er echt taxis zijn) om ons naar Jougne te brengen. Jougne? Yep....er is geen hotel in Les Hôpitaux-Neufs en het enige hotel dat in de zomer open is in Metabief was al vol, dus het dichtstbijzijnde dat we konden vinden was hotel La Couronne in Jougne. De taxi haalt ons op van het station voor het laatste deel van onze rondreis om de auto te parkeren. We moeten nog wel de grens over om terug in Frankrijk te komen en tot onze verassing worden we aangehouden door de Franse politie. Wie we zijn en wat we doen en zo....dus ik leg in mijn beste Frans uit wat we vandaag aan het doen zijn en de politieman kijkt me aan met een klik als "dat verhaal is te maf om verzonnen te zijn" en we krijgen toestemming om Frankrijk binnen te gaan. Echt de eerste keer dat we worden gestopt van Zwiterland naar Frankrijk; andersom gebeurt vaker. Ik zeg dat ook tegen de taxichauffeur en hij bromt iets van "misschien zijn ze bang dat je kaas smokkelt". Hoe dan ook, 6 km en 32 euro later zijn we in het hotel, bijna 4 uur nadat we de auto hebben achtergelaten in La Cure.

De volgende morgan schuiven we aan bij het ontbijt, helaas pas om half 8 want eerder is niet mogelijk. Dus heel vroeg gaan we vandaag niet vertrekken, uiteindelijk pas tegen half 9. We hadden al besloten om niet eerst naar Les Hôpitaxu-Neufs te gaan want dan moeten we weer op een bus wachten en zo. We snijden vanaf Jougne af richting the GR5, hoewel afsnijden niet het juiste woord is aangezien het vanuit Jougne iets verder is.
En lopen we door het dorp en steken de N57 over met een bruggetje. Aan de andere kant gaat de weg meteen flink omhoog terwijl we de laatste huizen van Jougne achter ons laten. Het blijft klimmen tot een eenzaam groepje bomen waarna de weg afvlakt en door de velden loopt richting het bos. We hebben geen markeringen om te volgen, slechts de kaart en ons gevoel voor richting. We lopen het bos in en bij een kleine hut gaan we rechtdoor waar het hoofdpad naar rechts afbuigt. Het pad gaat flink op en neer en wanneer we een kleine open plek oplopen zien we aan de andere kant een auto rijden. Dat zou de GR5 moeten zijn....en eenmaal daar klopt dat inderdaad!
Het eerste stukje tot de bobsleebaan is nog makkelijk en niet zo steil, maar vanaf daar gaat het serieus omhoog door het bos over een rotsig pad waar het niet altijd meevalt te blijven staan met al die stenen die maar wegrollen onder je voeten. We maken een tussenstop voor een foto als we een smalle asfaltweg kruisen (een foto is altijd een goed excuus voor een mini-pauze) waarna het wederom steil omhoog gaat totdat we op een open strook uitkomen langs een skilift. Je kan vanaf hier het eindstation van de skilift zien en dat lijkt nog best hoog. Het is echter niet zo heel zwaar meer vanaf hier en zonder al te veel problemen (nou ja, wat koeien op de weg en zo) komen we op de top van de Morond aan waar we naast de skilift gaan zitten om een hapje te eten. Vanaf hier kunnen we de top van de Mont d'Or zien liggen; het hoogste punt van het Jura-traject van de GR5. En vanaf hier lijkt het best te doen.
Nadat we weer wat afgekoeld zijn gaan we weer op pad, wat betekent dat we meteen moeten afdalen. Vanaf de Morond gaat het steil naar beneden over zo'n los-steenslag-pad waar dus een beetje een hekel aan hebben. We moeten verticaal iets van 80 m afdalen naar een klein meertje en vandaar dan weer omhoog. Maar eigenlijk gaat het heel rustig omhoog langs de graat van de Mont d'Or naar de top, of beter gezegd naar de eerste van de drie toppen. De GR5 gaat niet helemaal naar de top maar we kunnen het natuurlijk niet laten om de 200m omweg naar de eerste top even te maken. De Mont d'Or is een rare berg, eigenlijk meer een halve berg. Vanaf de Franse kant is het een niet zo steile groene helling omhoog terwijl de Zwitserse kand een verticale rotsklif naar beneden is. Het is dus heel makkelijk om vanuit Frankrijk omhoog te gaan met een spectaculair uitzicht richting Zwitserland. Helaas is er op de top geen zuchtje wind en zijn er wel meer vliegen dan toeristen dus gaan we maar weer gauw naar beneden in plaats van de geplande pauze-met-uitzicht.
Via de parkeerplaats dalen we af wat betekent dat we door de groep koeien heen moeten die bij de ingang van de parkeerplaats staan. Niet gevaarlijk, maar die lucht! We volgen nu de toegangsweg naar de parkeeplaats naar beneden totdat we de weg verlaten en het veld in lopen. Dat daalt behoorlijk steil en met alle kuilen en gaten moeten we voorzichtig zijn om geen schade aan enkels en knieen op te lopen. Maar afgezien daarvan is het vanaf hier gewoon een ontzetten fijne wandeling met af en toe wat bos en af en toe wat open veld. We zijn de enigen op het pad en afgezien van een boerderij hier en daar voelt het behoorlijk afgelegen. We horen wel links van ons het gerommel van onweer, maar de bui trekt heel langzaam achter ons langs en we krijgen slechts een paar druppels regen.
Bij Les Granges Raguin passeren we een klein buvette (soort kleine bar voor alleen iets te drinken) en aangezien Lupita wel een toilet kan gebruiken besluiten we even te stoppen. Het menu zegt dat ze ijs hebben en dus kunnen we de verleiding niet weerstaan en nemen we beiden een bol citroenijs en een bol frambozenijs. We zijn de enige klanten, maar de eigenaresse schijnt daar niet echt wakker van te liggen. Het is bijna jammer om te moeten vertrekken, maar Mouthe komt nou eenmaal niet naar ons toe.
Een half uurtje verderop hebben we weer een ontmoeting met koeien. Terwijl we het pad volgen komen we bij een kleine open plek in het bos en we kunnen de koeiebellen al horen. Plotseling komen de koeien van om de bocht voor ons naar ons toe lopen, een stuk of 10-12 lopen over het pad in onze richting. Nou hou ik er niet zo van om door een groep koeien te lopen aangezien je maar nooit weet of er eentje in zijn onhandigheid een rare beweging maakt en je van de sokken loopt. Maar er is ook geen ruimte om de groep te passeren. Dus besluiten we stil te gaan staan aan de heuvelzijde van het pad waar ook wat losse boomtakken en zo liggen. En natuurlijk passeren alle koeien, behalve eentje die dan weer nieuwsgierig is. Hij steekt zijn grote natte neus in Lupita's richting die daar duidelijk niet zo van gediend is. Even simpel Ksst roepen is voldoende: de koe kijkt me in oppperste verbazing aan en besluit dan maar verder te lopen. Lupita is nog een beetje in shock nadat ze oog-in-oog met 700 kg koe stond maar we kunnen weer verder.
En zo passeren we nog een boerderij, en nog eentje....en nog een. Het is niet saai, het is erg fijn wandelen maar alleen niet erg spectaculair. Met een trap op het eind dalen we dan af naar de bron van de Doubs en daar is in ieder geval nog water. We weten al dat de river verder stroomafwaarts droog staat, maar hier is tenminste nog water. We maken dus wat foto's hoewel we hier in 2011 al eens waren. Nou willen we serieus naar onze B&&B en dus lopen we de laatste km langs de rivier Mouthe binnen naar onze overnachtingsplaats. De eigenaresse is erg aardig en onze kamer is klein maar schoon. Voordeel is dat de B&&B recht tegenover een pizzeria is die ook een aantal erg lekker niet-pizza gerechten heeft, zo ontdekken we 's avonds.