woensdag 9 september 2020
| Afstand (km) | 13 km | |||
| Afstand (tijd) | 7 uur | |||
| Stijging / Daling | 1000 / 810m | |||
| Verhard / Onverhard | 30% / 70% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 →  23° 4 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Vandaag zou qua afstand en hoogtemeters ongeveer hetzelfde moeten zijn als gisteren, met als enige verschil dat gisteren de grootste klim aan het begin van de dag zat en vandaag juist aan het eind. We betwijfelen dan ook of we het net als gisteren in 7 uur kunnen lopen, maar we zullen zien. Net als gisteren zitten we om 7 uur aan het ontbijt en zijn we voor 9 uur vetrokken. We steken de weg over en gaan richting Plan Mya, de refuge die net 10 minuten verderop ligt. Het is wederom een gravelweg en dat is altijd een lekker rustig begin. Naast Plan Mya staat een hele grote koepeltent waar iemand hele matrassen uitsleept....dat zijn vast geen wandelaars. Na Chalet Le Mora snijdt de GR5 een grote lus in de gravelweg af en heel blij zijn we niet met dit afsteekje: het is steil, glad, warm, door dichte begroeiing en met steekvliegen. En uiteindelijk komen we weer uit op dezelfde gravelweg en we zijn nog niet eens boven. Tot aan het chalet Petit Berger blijft de weg flink doorklimmen. Wat ons wel een beetje tegenvalt is dat we totaal geen uitzicht hebben op Lac de Roselend, het stuwmeer dat beneden ons ligt. Vanaf Petit Berger gaat de gravelweg over in een pad en ook gaan we ook weer fors naarbeneden. Het pad is zwaar uitgesleten en dus gaat het dalen niet zo snel. Op het laagste punt steken we een beekje over en moeten we weer helemaal omhoog naar Grand Berger dat op dezelfde hoogte ligt als Petit Berger. Net voor Grand Berger staan er koeien op het pad en waar in de Jura koeien eenvoudig te verjagen zijn lijkt dat tot nu toe in de Alpen niet te lukken. Dus we maken een omtrekkende beweging om vervolgens net na het hoogste punt nog 3 koeien te vinden....die bij nader inzien stieren blijken te zijn. Ze vertrekken wederom geen spier en we lopen dus behoedzaam langs de eerste, de tweede, en .... nou, de derde staat midden op het pad met de poten wijd ons snuivend aan te kijken. Dus maar weer een flinke boog er omheen door de hoge planten langs het pad. En gezien dat er behoorlijk wat planten plat liggen zijn we niet de eerste vandaag. Vanaf hier gaat het golvend naar beneden en het is erg nat. Sommige stukken is echt glibberen naar beneden door de modder. Pas als we letterlijk de hoek om zijn wordt het pad beter en komen we weer op een gravelweg uit. Een stuk boven Treicol besluiten we de dagelijkse lunchstop te houden. We hebben prachtig uitzicht op de bergen en naar rechts ook op het meer van Roselend. De bewegwijzering eerder vandaag suggereerde dat de GR5 naar Treicol gaat, de parkeerplaats op de bodem van het dal. Dat was vroeger wel zo, maar nu volgt de GR5 een pad hoger op richting Presset waarbij je dus niet eerst naar de bodem van het dal hoeft en daarna weer omhoog. En inderdaad, hier boven Treicol is dat nu wel goed aangegeven. Afgezien van dit zien we ook regelmatig wisseling tussen wit/rood en geel/rood wat het ook niet duidelijker maakt. Maar goed, we lopen dus over het pad bovenlangs en kruisen nog 2 beekjes om vervolgens op de onverharde weg van Treicol naar Presset uit te komen. Hier snijdt de GR5 wederom een lus in de weg af en dus moeten we steil omhoog tussen 2 watervallen door. Een zware en natte klim die ons net voor Presset weer op de weg terugbrengt precies aan de voet van nog een indrukwekkende waterval. Vanaf hier volgen we de gravelweg weer langs Preset, wat niet meer dan een ruine van een gebouw is. Net na Presset splitsen we ons af van de gravelweg die naar de Col du Coin gaat. Wij gaan linksaf een steil pad op richting Col de Bresson. Waar het pad splitst staan 3 jonge gasten te overleggen waar ze heen moeten en op het moment dat wij aan komen lopen gaan ze op weg richting Col de Bresson. We hebben al wat uurtjes in de benen en klimmen dus lang niet zo snel als deze 3, maar met de gedachte dat ook een trage diesel een keer boven komt gaan we op weg. Het pad is steil en regelmatig moet er geklauterd worden. De 3 jonge gasten staan een aantal keren stil en steeds als wij aan komen lopen gaan ze weer verder. Op één of andere manier bevalt ons dat niet. Noem het stadse paranoia, maar zouden ze iets van ons willen of zo? Wachten op een goed plekje om ons te beroven? Maar ja, weinig dat we er aan kunnen doen behalve teruggaan en dat is ook niet echt wat we willen. We klimmen dus maar door en nu lopen de 3 ver voor ons. We lopen nog steeds over de grassige flanken van de berg en ver boven ons lijken we weer te draaien. Net onder dat punt zitten de 3 weer stil en we aarzelen even wat te doen maar besluiten er toch langs te lopen en ze zitten een boterham te eten op de rotsen. Iets hoger verlaten we de grashelling en lopen een klein plateau op dat bezaaid is met rotsblokken. Wij besluiten ook om even te zitten en wat te eten. Terwijl we dat doen komen er 3 wandelaars naar beneden en wanneer ze vlakbij zijn blijken het de drie fransen zijn met wie we gisteren en vandaag aan de tafel zaten in de refuge voor diner en ontbijt. Ze blijken via een andere weg omhoog te zijn gegaan en keren nu terug naar de hut via het pad dat wij gekomen zijn. Na deze korte ontmoeting gaan we weer verder omhoog. Het is een bijzonder stenig pad, maar het is niet moeilijk, gevaarlijk of eng - alleen steil. Een aantal keren zien we beneden ons het jeugdige drietal, maar ze komen verder niet dichterbij. Het lijkt er op dat ze in het begin van de klim iets te enthousiast met hun krachten hebben gesmeten. Een aantal keren draait het pad toch weer een andere richting uit dan we dachten, maar dan zien we de pas liggen en zijn we er ook bijna. We willen bovenop even pauzeren, maar eenmaal bovenop staat er een koude wind over de pas en we besluiten toch maar meteen af te dalen. Volgens de boekjes is het 1 uur afdalen naar de hut, maar dat duurt meestal langer bij ons. Anderzijds waren we om net voor 15 uur op de pas en dat hadden we ook niet verwacht. Op de pas staat alleen de richting richting Refuge de Presset aangegeven, 20 minuten verderop en je kan 'm al zien liggen. Rechtdoor naar beneden gaat de GR5, maar er is niks aangegeven. Vreemd. Het eerste deel van de afdaling is zoals altijd steil en uitgesleten en we doen voorzichtig aan. Boven ons komt het drietal ook op de pas en ze gaan richting Refuge de Presset. Ondertussen komen wij bij het beekje aan dat we moeten volgen tot aan de hut. Het pad daalt flink maar is nergens echt moeilijk en dat is een opluchting. Als we de refuge reeds in beeld hebben worden we nog ingehaald door 2 Franse wandelaars die vanochtend vanuit de Croix du Bonhomme zijn vertrokken. Vlakbij de refuge zijn een paar mooie vlakke plaatsjes voor de tent. Veder is de douche warm en het eten lekker. De temperatuur buiten daalt flink en voor het eerst vinden we het eigenlijk koud, ook omdat er een flinke wind staat. |
          |
|||
|
|
||||
Download track LaiTar.gpx