maandag 11 september 2023
| Afstand (km) | 12 km | |||
| Afstand (tijd) | 5 uur | |||
| Stijging / Daling | 90m / 1460m | |||
| Verhard / Onverhard | 20% / 80% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 28° 1 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Afdalen is gewoon niet onze hobby, helemaal niet. Dus wat te denken van een etappe die 5 uur afdalen is van 1900m hoogte naar 500m?
Laten we het zo zeggen: we kijken er niet echt naar uit. We ontbijten weer om 7 uur en we vertrekken om iets na 8 uur. De eerste paar honderd meter zijn makkelijk, we gaan gewoon door met lichtjes afdalen langs het stroompje door het ondiepe dal waar de refuge in ligt. De pret duurt echter niet lang wanneer het beekje letterlijk over de rand van het dal valt en de GR5 dat dus ook doet. We staren in een 1.4 km diep gat en we moeten helemaal naar de bodem. En dus begint het pad behoorlijk steil zigzaggend te dalen. Maar gelukkig is het zo gemaakt dat het bijna voelt alsof je een (onregelmatige) trap afloopt. Even afgezien van dat het een trap is waarbij je continue een gat van een dal in kijkt, wat niet fijn is als je hoogtevrees hebt. Nou vraag je je misschien af waarom we dan in de bergen lopen, maar dat is een lang verhaal. Of misschien ook niet: wij vragen ons dat ook regelmatig af. Maar we "overleven" het steile deel en lopen nu meer in het bos waar het pad veel rustiger daalt. Het blijft wel een heel dun streepje pad dat tegen de berg aangeplakt zit. Op een bepaald moment begint het zelfs weer even te klimmen, maar voordat we kunnen mopperen dat dat niet de bedoeling is komen we op een plateau waar verspreid hier en daar wat huizen staan: het gehucht Rougios. Vanaf hier volgens we de heel langzaam dalende bosweg voor best een flink stuk totdat we op een kleine parkeerplaats komen met de naam "La Barre". Hier wordt de halverharde bosweg een asfaltweg, en om te voorkomen dat we over asfalt moeten lopen verlaat de GR5 de weg en wordt weer een gewoon pad dat hier en daar wat haarspeldbochten van de asfaltweg afsnijdt. Meestal betekent dat dat het pad dan heel steil en stenig is zodat we bijna zouden wensen dat we over het asfalt lopen, maar hier valt dat mee en we gaan bijna zo ver om te zeggen dat het geen onprettige afdaling is. Net voor het dorpje Roure lopen we een ouder echtpaar dat zowel in Roya als Longon tegelijk met ons overnachtte tegen het lijf. Ze zijn net klaar lunchen en willen ons voor laten gaan, maar ze dalen duidelijk veel sneller dan wij want we vertrokken praktisch gelijk uit de refuge, en zij hebben al geluncht en wij nog niet. We komen in Roure, ook al weer tegen de berghelling aangeplakt. Hier stoppen wij voor lunch en rekken de spieren wat aangezien volgens andere wandelaars het moeilijkste en steilste stuk nu komt. Dus na brood, worst en een praatje met een dorpsbewoner gaan we op weg. Eerst door het dorp en dan langs het randje buitenom het dorp over een niet zo breed betonpad dat aanvoelt alsof we over de afgrond hangen. Helemaal fijn voelt het niet. We verlaten Roure over een rustig dalen pad. En dat blijven we voor een lange tijd doen, dus waarom dit stuk het slechste deel wordt beschouwd is ons niet helemaal duidelijk. Het lijkt een oude weg te zijn aangezien het pad erg breed is en heel regelmatig daalt. Het enige dat we kunnen bedenken is dat het pad op een helling naar het zuiden ligt zonder veel schaduw, dus hoogzomer is het waarschijnlijk erg warm hier. Niet ver voor St.Sauveur verlaten dit mooie pad en ok, het laatste stuk is dan wel behoorlijk steil zonder dat het erg moeilijk of gevaarlijk wordt. En dus wandelen we St.Sauveur binnen terwijl de kerkklok 1 uur slaat. Niet slecht. Onze ongerustheid over vandaag was niet nodig. Maar we houden nog steeds niet van afdalen. |
      |
|||
|
|
||||
Download track LonStS.gpx