zaterdag 19 augustus 2017
| Afstand (km) | 19 km | |||
| Afstand (tijd) | 5 uur | |||
| Stijging / Daling | 520m / 500m | |||
| Verhard / Onverhard | 55% / 45% | |||
| Landschap |
|
|||
| Weer |
 →  16° 5 Bft
|
|||
|
|
||||
|
Vandaag is het Lupita's verjaardag dus wat gaan we doen? Juist....wandelen. Niet op mijn verzoek, maar ze wilde het echt zelf. We rijden om 8 uur van de camping weg om de auto in Montbenoît neer te zetten en nemen de 8:39 bus terug naar Morteau. Het is zwaarbewolkt en terwijl we bij de bushalte staan te wachten begint het te regenen. Hmmm, waarom wilden we wandelen vandaag? Dus terug in Morteau besluiten we toch maar even de regenjassen op te halen, je weet maar nooit. Nou ja, en dan kunnen ook wel meteen even ontbijt 2.0 naar binnen werken, zodat we uiteindelijk om 9:30 kunnen vertrekken. We hebben niet zo veel zin om helemaal door Morteau naar zo'n beetje het hoogste punt van het stadje te lopen waar we de laatste keer de GR5 hebben verlaten, omdat we weten dat de GR5 afdaalt naar bijna het dal. Daarom besluiten we om de route wat kort te sluiten. We klimmen een stukje richting de kerk en daar zien we geel/blauwe markeringen richting Pont de la Roche die we besluiten te volgen. Nog voordat we de laatste huizen bereikt hebben moeten we over een pad wat omhoog, waarna we praktisch vlak blijven lopen. Pas nadat we bij een tokkelbaan zijn aangekomen gaat het flink klimmen om uiteindelijk op de GR5 uit te komen. Prima, we zijn weer op de route! Het is nog een stukje vlak, maar net boven Pont de la Roche gaat het pad strak omhoog. Eerst denken we nog dat het maar een klimmetje is, maar het gaat maar door. Al een flink eind onderweg staat er 50m voor ons een hert op het pad en dus sluipen we wat dichterbij om een foto te maken. Maar natuurlijk hoort hij ons en is hij snel verdwenen. Verder dan maar weer, en nog steeds omhoog. Er komen wat open stukken in het bos, wat meestal betekent dat we bijna boven zijn. Maar het valt tegen, het blijft klimmen tot we eindelijk bij een boerderij aankomen waar echt het hoogste punt bereikt blijkt te zijn. Het fijne is dat we nu wat opener landschap hebben. Bos is fijn, maar af en toe wil je toch ook wel wat uitzicht. Zeker als we dichter bij Combe d'Abondance komen worden de uitzichten over deze kleine vallei met boerderijen erg mooi. Combe d'Abondance zelf is nauwelijks een dorp te noemen. Officieel is er een paardrijcentrum met restaurant en aangezien het Lupita's verjaardag is willen we wel eens kijken of een koffie en taart kunnen krijgen. Maar of er een restaurant is en of dat dan open zou zijn komen we niet aan de weet aangezien we de ingang al niet eens kunnen vinden. Laat maar dan.... Het is nu asfalt en nog eens asfalt naar Remonot en verder. Na Remonot steken we het spoor over en besluiten tot een korte pauze om wat te eten. Tijdens de pauze komt de trein naar Besançon langs en we zwaaien naar de machinist, die ook terug zwaait. Dan weer verder over een lang klimmend stuk asfaltweg naar de boerderij Le Crêt l'Agneau en het gehucht Les Auberges. Hier kruisen we de oude spoorlijn van Pontarlier naar Gilley, tegenwoordig een fietspad. En ja, geasfalteerd. We volgen het fietspad een stuk todat we linksaf het weiland in moeten. Hier volgt een stuk onverhard naar een uitzichtspunt om de rotsen van het Defilé d'Entre Roches te kunnen bewonderen. Maar uiteindelijk gaat het pad gewoon naar de parkeerplaats langs de D437 en is het uitzicht dus gewoon wat we vanaf de weg uit de auto al hadden gezien. Bovendien kan je hier niet echt een mooie foto maken zonder dat je zo'n gemotoriseerde koelkast of een plak asfalt op je foto hebt staan. We voelen ons bekocht, het was de afdaling (en de klim die nog komt!) niet waard. Dus klimmen we weer het dal uit richting Les Travers waar we de oude spoorlijn weer oppikken omk Ville-du-Pont heen. Enigszins strompelend van de brandende voetzolen lopen we Montbenoîum;t binnen en komen we bij de auto. Het is nu 15:00 uur, zo vroeg zijn we nog niet klaar geweest deze vakantie. Ruim voor 16:00 zijn we al gedoucht en zitten we voor de tent. Lekker relaxt! 's Avonds zoeken we een lokaal restaurant op en zitten we aan een veel te grote tartiflette met een glas wijn. Om Lupita's verjaardag toch nog een beetje in stijl te vieren, en om te vieren dat het de laatste wandeldag was. Volgend jaar gaan we weer verder richting Meer van Geneve. |
 |
|||
|
|
||||