Obereisenbach - Vianden
 donderdag 7 augustus 2014 		0578 km
Afstand (km) 21 km
Afstand (tijd) 7.5 uur
Stijging / Daling 939m / 980m
Verhard / Onverhard 50% / 50%
Landschap
Weer 27° 1 Bft

De volgende morgen moeten we ons herorganiseren. We besluiten met de auto naar Vianden te gaan en daar de bus naar Obereisenbach te nemen om vandaar zonder bagage terug te lopen naar Vianden. Nou gaan er niet veel bussen tussen Vianden en Obereisenbach en we kunnen dus kiezen tussen de bus van 8:45 of 10:45. Gezien het hotel pas vanaf 7:30 ontbijt serveert lijkt de bus van 8:45 onhaalbaar en zo wordt het dus 10:45. We betalen het hotel (gewoon met pin deze keer) en vetrekken naar Vianden. We staan keurig op tijd bij de bushalte en zijn zo om 11 uur in Obereisenbach op wat een mooie zonnige dag lijkt te worden. Nog even bij de camping langs om op z'n minst de douchesleutel terug te geven. We lopen dus de receptie binnen en dezelfde dame als gisteren staat er, maar nu duidelijk in een stuk beter humeur. Ze had al bemerkt dat we weg waren gegaan en ik excuseer ons nog dat we dat niet meer hadden laten weten. Geen probleem en ze wil ons ons geld terugbetalen. Nou ja, dat hoeft niet, we hadden immers al betaald voor de camping en besloten toen zelf weg te gaan. Maar nee, geen discussie, we hadden er niet gestaan dus hoefden we niets te betalen. Erg netjes!

En dan op weg! Een stukje langs de N10 naar Untereisenbach, maar als snel nemen we een (asfalt) zijweggetje omhoog richting Wahlhausen. We lopen in op een Belgisch gezin dat een rondje wilt lopen, maar kaart noch gps bij zich heeft. We leggen uit dat ze net als wij naar Wahlhausen zouden kunnen lopen en dan afdalen naar Gemund om vervolgens langs de grote weg weer terug te keren (lopend of met de bus) naar Untereisenbach. Dat lijkt ze een goed idee en ze lopen achter ons aan. Nou snijdt het pad een lange haarspeldbocht in het weggetje naar Wahlhausen af en gaat dus behoorlijk steil omhoog. De beide zonen van het gezin kunnen volgen, maar de ouders haken af. Weer terug op de weg loopt de route verder langs het weggetje naar Wahlhausen. Het is een behoorlijk lange klim waar we geteisterd worden door een paar steekvliegen. Uiteindelijk weer er zich dan toch eentje in mijn elleboog te boren, het kreng. We zijn blij als we in de velden zijn en wat wind krijgen.

In Wahlhausen gaat de route scherp naar links, maar we besluiten het dorpje in te lopen om in het enige café iets te drinken aangezien het behoorlijk warm is. Na een korte stop gaan we verder en mogen we alles wat we net geklommen hebben nu weer afdalen om zo weer op de N10 uit te komen bij Gemund, slechts een paar kilometer van Untereisenbach. Tja...erg efficient is het niet.

Bij Gemund komen we ook het Belgische gezin weer tegen dat een lunchstop houdt. We wensen elkaar nog een prettige tocht en lopen dan door langs de grote weg. Slechts een klein stukje verder verlaten we de N10 om naar rechts via een klein asfaltweggetje te klimmen. Ook het weggetje wordt al snel verlaten en we klimmen nog even door over een bospad om vervolgens heerlijk vlak en hoog boven de N10 te lopen. Helaas is de pret van korte duur. Het pad gaat weer helemaal naar beneden om een beekje over te steken, en dan weer helemaal omhoog om vervolgens weer een stukje vlak te lopen. Maar dan krijgen we wederom een lange afdaling om wéér een beekje over te steken. Aan de andere kant moeten we vervolgens verrot steil omhoog in haarspeldbochten tegen een helling op. Dat valt vies tegen en het duurt even voordat we weer boven zijn waar het wederom vlak wordt. Uiteindelijk dalen we af naar Stolzembourg, maar het laatste stuk heeft ons aanzienlijk langer gekost dan verwacht. Het is nu na 3en en dat hadden we niet zien aankomen. Bovendien is het warm (26-27 graden), windstil en vochtig. Geen ideaal wandelweer.

Tijdens een korte stop met een koude cola in Stolzembourg besluiten we toch door te lopen, ondanks dat er een lange klim naar Niklosbierg wacht. Dus...verder! We lopen Stolzembourg uit via een klimmend asfaltweggetje dat we verruilen voor een bospad. Het bospad klimt, maar niet te gek steil. Later gaat het over in weer een asfaltweggetje dat dan weer een karrespoor wordt. Alles klimmend, maar allemaal heel goed te doen. We zien het bassin van Niklosbierg snel dichterbij komen en concluderen dat het allemaal reuze meevalt. Ha....ja, totdat we het karrespoor verlaten en over een smal paadje heel lang afdalen en afdalen. Waarom toch? Het karrespoor, zo zien we op de kaart, komt met een wijde boog iets ten westen van Niklosbierg uit en daar lijkt ons niks mis mee. Maar helaas, we dalen helemaal af tot een beekje en moeten dan weer een roteind omhoog over een glad en steil pad. Uiteindelijk kruisen we een pad met een wegwijzer en een bankje. Op de wegwijzer staat Vianden naar links aangegeven (licht dalend) en Niklosbierg nog 700m rechtdoor omhoog. Lupita ploft op het bankje met een diepe zucht "we zijn er". Nee...we gaan niet naar Vianden vanaf hier, maar moeten nog 700m omhoog! Instant dip, en we ploeteren en glibberen nog 700m door om uiteindelijk bij het bassin van Niklosbierg uit te komen. Behalve mooi uitzicht is hier verder niets, dus dan genieten we maar even van het uitzicht en nemen onze laatste slok drinken.

De eerstvolgende kilometer lopen we langs de best drukke weg die onderlangs het bassin loopt. Niet heel prettig, maar wel vlak, en dat kunnen we nu wel gebruiken. Vervolgens slaan we een dalende kleine asfaltweg in die in Bivels uitkomt, maar voor die tijd slaan we af naar rechts een bospad op. Dit blijft dalen zodat we uiteindelijk bij het stuwmeer boven Vianden staan. We moeten nu om de energiecentrale heen en da's een fikse lus met wat klimwerk. Achter de energiecentrale begint het pad te klimmen en splitst dan bij een hoogspanningsmast. Er staat een bordje rechtdoor te wijzen in het midden van de splitsing en vastgemaakt aan de linkerkant van de paal. Dus je ziet het bordje alleen als je de linkertak van de splitsing neemt, waaruit wij concluderen dat we dus de linkertak moeten nemen. Deze loopt redelijk vlak maar begint na een 200 meter te dalen richting het meer. Dat is niet de bedoeling, want we moeten omhoog naar het kasteel van Vianden! Misschien hadden we toch de rechtertak moeten nemen bij de splitsing, hoewel dat gezien het bordje onlogisch is. We turen omhoog door het bos en zien boven ons het andere pad lopen. Hmmm, misschien gewoon doorsteken? En dus traverseren we tussen de bomen door in enkeldiepe bladeren door het bos naar het pad boven ons. En ja, daar staan dus weer gele bolletjes...! Bij de splitsing staat de wegwijzer dus gewoon verkeerd.

We lopen nu over het juiste pad langs het kapelletje en vervolgens de toegangsweg van de kapel op. Een klein stukje verder gaat de GR5 rechts als een speer steil omhoog. Ik kijk eens op de kaart en zie dat de route een paar honderd meter verder gewoon weer terug op de weg komt. We kijken nog eens naar het pad dat echt steil omhoog gaat en besluiten in staking te gaan. Geen nutteloze klimmen meer! We zijn moe en het is laat, dus we lopen gewoon langs de onverharde weg om inderdaad vlak voor het kasteel van Vianden de GR5 weer te zien dalen naar de weg waarop we lopen. Misschien hebben we een mooi uitzicht gemist, maar jammer dan.

Vanaf het kasteel gaat de GR5 gewoon op dezelfde hoogte door, maar onze auto staat beneden bij de rivier. Dus verlaten we de route en lopen langs de kasseien weg naar beneden. Vlak bij de brug kunnen we de verleiding van een ijswinkel niet weer staan en met een grote bol limoncello-ijs lopen we weer verder naar de auto. We hadden al besloten om de tent neer te gaan zetten op de camping in Born (bij Wasserbillig) omdat we vanaf daar over 2 dagen toch weer verder moeten. Dat is nog wel 45 minuten rijden en zo wordt het dus half 9 voordat onze tent uiteindelijk staat. Net op tijd om in het restaurant van de camping nog een flinke schnitzel te bestellen.






Klik voor grotere kaart

Download track ObeVia.gpx