Roya - Refuge de Longon
 zondag 10 september 2023 		2036 km
Afstand (km) 20 km
Afstand (tijd) 9.5 uur
Stijging / Daling 1420m / 960m
Verhard / Onverhard 5% / 95%
Landschap
Weer 29° 2 Bft

Vandaag wordt een lange dag, en vooral omdat we moeten beginnen met een hele lange klim. We ontbijten dus om 7 uur en vertrekken om kwart voor 8. Het begint nog makkelijk met een stukje afdalen naar de rivier. Hoewel makkelijk relatief is: het pad naar de rivier is zelf eigenlijk meer een rivier dan een pad en dus moeten we voorzichtig aan doen. Maar nadat we de rivier de Roya over zijn gestoken beginnen we te klimmen. En niet zoals vaak eerst rustig langs een beekje omhoog en zo, nee, meteen met haarspeldbochten omhoog. Het eerst uur lopen we zo nog in het bos waar het lekker koel is en niet onbelangrijk: er zijn nog geen vliegen. Rond 1700m hoogte lopen we dan het bos uit en in de zon, maar aangezien er ondertussen wat wind is gekomen blijven de vliegen vooralsnog weg. Omdat er hier geen bomen meer zijn is het net alsof we erg hoog zitten terwijl we in werkelijkheid nog niet eens halverwege de klim zijn. We klimmen door het dal en een beetje weg van het beekje als we bij een wegwijzer komen. Volgens de wegwijzer moeten we naar links en gaat rechtdoor naar Col de Crous terwijl de GPS-track zegt dat we rechtdoor moeten. Tja, ze zeggen altijd dat de actuele situatie ter plekke leidend is en dus gaan we naar links. Het is een mooi pad dat weer terugkeert naar het beekje en deze volgt door een smalle passage tussen de rotsen om vervolgens weer in een nieuwe vallei te komen die nagenoeg vlak is. Er staat zelfs een tentje hier van mensen die hier gebivakkeert hebben (hoewel ze behoorlijk laat zijn met inpakken), maar geen enkele GR5 markering. Volgens de GPS komen we echter weer in de buurt van de track en inderdaad, aan het eind van dit vlakke stukje staat weer een wegwijzer waar we weer op de oorspronkelijke GR5 komen. Alleen, vanaf de andere kant is de GR5 gewoon de oorspronkelijke GPS-track en dit is zelfs zo op stenen gemarkeerd. Raar ... het lijkt erop dat ze de GR5 recentelijk verlegd hebben, maar dat is alleen naar omhoog doorgevoerd en niet naar beneden en er zijn geen markering aangepast?
Maar we zijn weer terug op de GR5 en het gaat ook weer omhoog. Het begint als een pad dat omhoog zigzagt, maar er zijn stukken dat het meer over rotsen klauteren is dan wandelen. Ergens bij een stuk met grote rotsblokken raken we het spoor bijster en kijken hoe we voorbij die rotsblokken kunnen komen. Dat lijkt niet zomaar te kunnen en we draaien ons weer terug om richting die rotsblokken, om vervolgens op een rots in het midden een routemarkering te zien. Gewoon recht voor onze neuzen, maar niet gezien. We moeten het stuk met rotsblokken dus oversteken, en inderdaad is er aan de andere kant weer een pad. Het gaat verder steil zigzaggend omhoog naar wat lijkt de Cold de la Crousette te zijn. Maar dat kan niet, we zitten nog te laag. En inderdaad, boven aangekomen komen weer in een valleitje terecht waar we een stuk vlak lopen. Het is behoorlijk drassig hier en wanneer we het beekje oversteken stap ik op een steen die geen steen blijkt te zijn, met als gevolg dat ik dus gewoon in de beek stap. Het water staat een cm onder de rand van mijn schoen, maar ik kom weg zonder natte sok.
Aan het eind van deze vallei splits het pad weer en wederom is er geen markering te ontdekken. We besluiten het grotere pad naar rechts te nemen dat eigenlijk meteen flink klimt. Iets te flink, en bij gebrek aan markering geloven we niet dat dit goed is. Dus weer terug naar beneden waar we nu het smallere pad nemen. En ja hoor, 50m verder hebben we weer een markering te pakken. Kon dat nou niet bij de splitsing? Maar goed, we gaan weer omhoog en weer zigzaggend. Door de hoogte wordt het wel steeds zwaarder en wij worden steeds trager. De laatste 200m gaan over een hele steile puinhelling en zijn erg zwaar, en dan hebben we het nog niet over de laatste 50m die gewoon bloedsteil zijn. Maar we komen dan toch op Col de la Crousette op 2480m. Had ik al gezegd dat dat niet het hoogste punt is? We moeten nog zo'n 70m hoger naar een monumen, Stèle Valette. En dat wisten we eigenlijk wel, maar nu we het zien ontsnapt er een woord dat ongeschikt is voor het internet. Maar dat is voor later, nu eerst iets eten. We zijn 4 uur aan het klimmen en we hebben brandstof nodig.
Na de lunch klimmen we naar het monument en weer naar beneden aan de andere kant. De afdaling is heel geleidelijk en 2 uur later zijn we weer bij de boomgrens op net onder de 2000m hoogte (Col de Moulinés). Dit is een mijlpaal, want vanaf hier tot Nice komen we niet meer boven de 2000m. Tenminste, dat is wat we nu nog denken naar aanleiding van het gidsje. Het monument was het laatste officiële punt boven de 2000m op de GR5. We dalen nog wat verder af tot net onder de 1800m and lopen nu redelijk vlak bovenlangs het gehuchtje Vignols. Dan begint de laatste klim van vandaag, naar Portes de Longon (1955m). Lupita besluit voorop te gaan lopen en heeft duidelijk kerosine gedronken. Ze gaat maar door en door terwijl ik hijgend probeer het bij te houden. En zo doen we er dus geen uur over om boven te komen (volgens de bordjes) maar slechts 45 minuten. Dus nu is het nog 30 minuten rustig afdalen en dan zijn we bij de hut waar we zullen overnachten. Er is alleen nog wel een klein dingetje onderweg. In de Franse Alpen worden veel schapenkuddes bewaakt door speciale honden: Patous. Ze lijken op kingsize witte labradors, maar ze nemen hun werk erg serieus. Dus als we een kudde schapen langs het pad zien met enkele patous houden we even stil om de hond uit de boom te kijken. Gelukkig is de herder er ook en hij wuift dat we kunnen doorlopen terwijl hij de honden in toom houdt. Heel fijn. Maar een paar honderd meter verder ligt er dus een patou op het pad te slapen en we zien elkaar niet totdat ik werkelijk bijna op zijn staart ga staan. Dus hij springt op en begint wild tegen ons te blaffen, en verdorie, da's een serieus grote hond. Rustig blijven, stokken bij je lichaam houden en vriendelijk tegen hem praten. Terwijl ik dat probeer wordt hij afgeleid door geblaf van waarschijnlijk zijn collega's bij de kudde en kijkt hij die kant uit. Ok, dan lopen wij dus gewoon verder. Nou, nee, dat was dan niet de bedoeling, want als we één stap doen komt hij weer terug om te blaffen. Eh, dan maar in een wijde boog om hem heen? Dat lijkt hij prima te vinden, en hij loopt weer naar zijn plekje op het pad om daar verder te slapen. Dat was dan toch even zweten, maar zoals Lupita het zei: je hebt niet echt de GR5 gelopen als je niet minimaal één keer bent uitgeblaft door een patou.


























Klik voor grotere kaart

Download track RoyLon.gpx